Drodzy przyjaciele!
W poprzednim artykule szkoleniowym wyjaśniłem procedury izolacji fali, sposób, w jaki należy określać serie prostych monofal. W tym artykule będę kontynuoował omawianie zasad grupowania fal w bardziej złożone formacje.
Jeśli nie czytaliście poprzednich artykułów z serii NeoWave, polecam przeczytanie wszystkich artykułów poświęconych teorii NeoWave opracowanej przez Glenna Neely’ego w książce Mastering Elliott Wave, zaczynając od pierwszego.
Teoria Neo Wave. Część 1. Zasady tworzenia wykresów
Teoria Neo Wave. Część 2. Podstawowe informacje dotyczące Polifal i Etykiet Struktur
NeoWave. Część 3. Zasada zniesienia 1.
Teoria NeoWave. Część 4. Zasada zniesienia 2.
Teoria NeoWave. Część 5. Zasada zniesienia 3.
NeoWave. Część 6. Zasada zniesienia 4. Warunki “a” i “b”
NeoWave. Część 7. Zasada zniesienia 4. Warunki “c”, “d” i “e”
NeoWave. Część 8. Zasada zniesienia 5. Warunki “a” i “b”
NeoWave. Część 9. Zasada zniesienia 5. Zasada zniesienia 6, warunek “a”.
NeoWave. Część 10. Zasada zniesienia 6. Warunki “b”, “c” i “d”
NeoWave. Część 11. Zasada zniesienia 7.
NeoWave. Część 12. Impulsy i zasady analizowania impulsowych wzorów fal
NeoWave. Część 13. Korekty. Zasady identyfikowania korekty.
NeoWave. Część 14. Trójkąty. Zasady identyfikowania trójkątów.
NeoWave. Część 15. Podstawowe i zaawansowane zasady logiki do analizy trójkątów
NeoWave. Część 16. Przedłużone zasady logiki dla flatów i zygzaków.
NeoWave. Część 17. Rozszerzone zasady logiki dla złożonych wzorów korekcyjnych.
Artykuł obejmuje następujące tematy:
Zasady złożoności i równowagi, zasady zagęszczania fali i moc znamionowa dla każdego wzoru fali.
Jak już wiecie, każdy ukończony wzór Elliotta, bez względu na to, jak duży czy mały, może być traktowany jako pojedyncza korekta trójfalowa (:3) lub impuls pięciofalowy (:5). Takie izolowane grupy fal należy zdefiniować.
Ważną rolę w powstawaniu polifal odgrywają tak zwane szeregi strukturalne, czyli znane ciągi etykiet struktur przypisanych monofalom. Wzory fal Elliotta są oparte na tych seriach. W teorii NeoWave ta procedura nazywa się zagęszczaniem.
Poniżej przedstawiam sekwencje wskaźników pozycji (wskaźniki pozycji omówiłem w drugiej części serii NeoWave) oraz dokładną liczbę korekt i impulsów (trójek i piątek), które składają się na różne fale Elliotta.
Wzory standardowe
- Impulsowy – :5 – :F3 – :?5 – :F3 – :L5.
- Zygzak – :5 – :F3 – :?5.
- Flat – :F3 – :C3 – :?5.
- Trójkąt – :F3 – :c3 – :c3 – :?3 – :?3.
- Końcowy – :F3 – :c3 – :c3 – :?3 – :L3.
Gdy ostatnia etykieta struktury w sekwencji korekcyjnej nie zawiera wskaźnika pozycji L, wzór należy ułożyć (zagęścić) w trójkę i przeanalizować go jako jeden z niestandardowych wzorów.
Wzory niestandardowe
Podwójne grupowanie :3 ++ x:c3 (mniejsze niż poprzednie trójki) ++ :3 (może to być dowolna standardowa korekta).
Podwójna bieżąca trójka 3 ++ x:c3 (większa niż poprzednie trójki) ++ :3 (może to być standardowy flat, zygzak, trójkąt lub rozszerzający się trójkąt, jeśli pierwsze trójki stanowią trójkąt).
Dowolne potrójne grupowanie :3 ++ x:c3 (nie powinno być równe poprzednim trójkom) ++ :3 (może być flatem, rozszerzającym się trójkątem lub zygzakiem. Jeśli x:c3 jest większa niż poprzednie trójki, nie może wystąpić przed lub po x:c3) ++ x:c3 (nie powinna być równa poprzednim trójkom) ++ :3 (może być dowolną standardową korektą).
Pamiętajcie, że etykiety struktur w ramach NeoWave są podzielone na dwie grupy z użyciem znaków „-” i „+”. Znak „-” służy do podziału segmentów w ramach tego samego wzoru falowego, znak „++” służy do dzielenia dwóch oddzielnych wzorów i fal x, które występują między falami w złożonych korektach.
Każdy wzór Elliotta powinien odpowiadać jednej z powyższych serii struktur. Przeanalizujmy to na przykładzie.
Powyższy wykres przedstawia impuls, którego każda fala jest polifalą złożoną z kilku monofal. Sprawdźmy, czy ten wzór odpowiada liście struktur „:5 - :F3 -:?5 - :F3 - :L5” typowej dla impulsów.
Zobaczmy pierwszy segment tego wzoru, powinien on być piątką. W rzeczywistości jest to standardowy impuls mniejszego stopnia z wydłużoną piątą falą. Początki i końce odcinków pierwszej fali zaznaczyłem czerwonymi okręgami.
Drugi segment, zgodnie ze strukturą „:F3”, jest pierwszą trójką, która jest standardową falą korekcyjną występującą pomiędzy dwoma falami impulsowymi.
Trzeci segment to piątka, czyli zgodnie z oznaczeniami struktury opisanymi w drugiej części serii NeoWave, może być końcową fazą impulsu lub złożoną korektą. Zauważcie, że segmenty tej piątki są również polifalami.
Czwarta fala jest pierwszą trójką, której segmenty składają się z kilku polifal.
Ostatnia, piąta fala to „:L5”, ostatnia piątka - fala, która kończy jeden lub kilka większych wzorów Elliotta.
Minimalne wymagania do potwierdzenia autentyczności takiej fali to przełamanie przez cenę linii trendu łączącej punkty końcowe m(-2) i m0 (w naszym przypadku fal (2) i (4)) w czasie, który nie jest dłuższy niż ten potrzebny do powstania fali C z etykietą „:L5” (plus jedna jednostka czasu).
Linia trendu na wykresie jest zielona, okres potrzebny do jej powstania „:L5” (plus jedna jednostka czasu) jest zaznaczony zielonym obszarem, a okres, w którym kolejne fale przebijają się przez linię trendu jest oznaczony jako obszar niebieski. Ponieważ obszar niebieski jest wyraźnie mniejszy od zielonego, spełniony jest minimalny wymóg „:L5”, co oznacza, że ostatni odcinek impulsu prawdopodobnie zostanie zdefiniowany poprawnie.
Po zdefiniowaniu serii fal musimy wykonać kilka testów, aby sprawdzić autentyczność. Część wymagań opisałem w sekcji poświęconej wymaganiom dotyczącym różnych wzorów Elliotta. Pozostałe zostaną opisane później.
Zasada podobieństwa i równowagi
Wspomniałem o tej zasadzie już wcześniej. Teraz omówię ją szczegółowo. W teorii NeoWave sugeruje się łączenie fal, które spełniają zasadę podobieństwa pod względem ceny, czasu lub obu parametrów.
Podobieństwo ceny między dwiema sąsiednimi falami istnieje wtedy, gdy mniejsza z dwóch fal nie wynosi mniej niż jedna trzecia ceny większej fali. Aby między dwiema sąsiednimi falami występowało podobieństwo czasowe, krótszy wzór czasowy nie powinien wynosić mniej niż jedna trzecia dłuższego wzoru czasowego.
Jeśli w jakimkolwiek porównaniu żadna z powyższych zasad nie jest przestrzegana, prawdopodobieństwo, że dwie sąsiednie fale są tego samego stopnia jest bardzo małe. Gdy dwie fale nie są tego samego stopnia, nie mogą być bezpośrednio lub natychmiast połączone w celu utworzenia większego wzoru Elliotta. Wymagane jest zagęszczenie kilku mniejszych fal.
Powyższy wykres przedstawia monofalę w zielonym obszarze, wynosi ona mniej niż jedna trzecia fali w niebieskim obszarze, zarówno pod względem czasu, jak i ceny. Nie możemy więc połączyć tych fal.
Procedury zagęszczania (grupowania fal)
Technika zagęszczania służy do zredukowania kompletnej serii mono-, poli lub mikrofal w jedną strukturę impulsową lub korekcyjną (trójkę lub piątkę). Ze względu na dynamiczny charakter tej koncepcji, każdy ukończony wzór Elliotta, bez względu na to, jak duży czy mały, może być traktowany jako pojedynczy wzór korekcyjny (:3) lub impulsowy (:5). Technikę tę należy zastosować po przetestowaniu wzoru przy użyciu zasad konstrukcji, zasad logiki itd.
Wszystkie formacje Elliotta można zagęszczać na podstawie ich serii konstrukcyjnej:
- Impuls trendu: 5-3-5-3-5 = “:5”
- Zygzak: 5-3-5 = “:3”
- Flat: 3-3-5 = “:3”
- Trójkąt: 3-3-3-3-3 = “:3”
- Impuls końcowy: 3-3-3-3-3 = “:5”
- Wszystkie wzory zawierające fale x = “:3”
Zobaczmy procedurę zagęszczania na przykładzie pierwszej fali impulsowej analizowanej powyżej. Z wykresu jasno wynika, że jest to impuls końcowy złożony z kilku monofal (fale 2 i 4 dzielą niektóre z tych samych obszarów cenowych). Dlatego można go zredukować do zagęszczonej piątki, która doskonale wpasuje się w impuls wyższego stopnia.
Czasami po zagęszczeniu szeregu monofal nie ma wystarczającej ilości zagęszczonych wzorów, aby połączyć je w większy wzór. W takim przypadku należy wykorzystać mono- lub polifale znajdujące się w pobliżu zagęszczonych konstrukcji. Na przykład zgrupowaliście dwie zagęszczone formacje z serii mono- lub polifal. W takim przypadku należy rozważyć jedną lub trzy pobliskie fale, aby połączyć je w jeden wzór Elliotta. Ta procedura nazywana jest przegrupowaniem.
W teorii NeoWave istnieje również koncepcja integracji. Integracja to termin używany do opisania przeniesienia krótkoterminowej, zwartej struktury falowej na wykresy długoterminowe umożliwiając powolne łączenie się większych formacji. I właśnie to zrobiliśmy na powyższym przykładzie grupowania fal w impuls.
Zasada złożoności
Zasada ta jest używana do analizy złożonych wzorów fal składających się z wielu monofal i grup monofal. Na wczesnych etapach bardzo łatwo jest określić poziom złożoności wzoru. Na przykład pojedyncza monofala ma zerowy poziom złożoności. Ułożenie trzech lub pięciu monofal w polifalę tworzy poziom złożoności 1.
Jeśli mamy przynajmniej jeden punkt, w którym jeden ze wzorów trendu w polifali wyraźnie dzieli się na mniejszą sekwencję impulsów, polifala zamienia się w multifalę. W tym przypadku poziom złożoności wynosi 2. W rzadkich przypadkach multifala może zawierać więcej niż jedną falę impulsową.
Zobaczmy, jak określany jest poziom złożoności na przykładzie.
Najpierw musimy sprawdzić, czy analizowana fala jest podzielona na segmenty. Ponieważ jest to pięciofalowy wzór impulsowy, z definicji jest podzielony na segmenty, a zatem poziom złożoności wynosi 1. Na następnym etapie powinniśmy zidentyfikować najbardziej złożoną strukturę we wzorze. W naszym przykładzie jest to piąta fala, która prawdopodobnie będzie przedłużeniem.
Piąta fala to pięciofalowy wzór impulsowy. Jej odcinki zaznaczyłem czerwonymi okręgami w początkowych i końcowych punktach mniejszych fal. Spośród fal podrzędnych piątej fali najbardziej złożoną i wyraźną strukturę ma trzecia fala. Przestudiujmy ją bardziej szczegółowo.
Na zielono zaznaczyłem pięciofalową strukturę trzeciej fali, która stanowi część piątej fali w obrębie dużego impulsu. Zgodnie z zasadą złożoności, poziom złożoności tego wzoru osiąga numer 3. W tych ramach czasowych poziom złożoności 3 jest ostateczny, ponieważ mniejsze fale są monofalami. Nawiasem mówiąc, wszystkie fale o poziomie złożoności 3 i wyższym są mikrofalami. Muszą zawierać co najmniej jedną multifalę i jedną polifalę.
Należy zauważyć, że poziom złożoności kombinacji podwójnych i potrójnych odpowiada poziomowi złożoności najbardziej złożonej fali w tej kombinacji. Na przykład w przypadku podwójnego zygzaka powinniśmy najpierw zdefiniować poziom złożoności najbardziej złożonego zygzaka.
Stopień
W cyklu szkoleniowym poświęconym Williamsowi i Prechterowi omówiłem już pojęcie stopnia, więc nie będę się teraz nad nim rozwodził. Pojęcie stopnia jest następujące: gdy kilka fal jest połączonych w większy wzór, pojawia się wzór wyższego stopnia. W opisie stopnia Elliota rozszerzonym przez Neely'ego znajdują się następujące stopnie fal:
- Submikro;
- Mikro;
- Mikrocykl;
- Minicykl;
- Mały;
- Mniejszy;
- Średni;
- Podstawowy;
- Cykl;
- Supercykl;
- Wielki supercykl.
Początkowo Mikrocykl jest stosowany w przypadku monofal na wykresie, ponieważ można było znaleźć mniejsze formacje, które wymagają stopnia Mikro lub Submikro.
Można łączyć tylko wzory tego samego stopnia. Jedną z technik określania podobieństwa stopnia jest poziom złożoności. Jeśli wzory mają mniej więcej taką samą złożoność, należy je traktować jako wzory tego samego stopnia.
Moc znamionowa
Każdy wzór Elliotta przypisuje pewną moc kolejnym falom, co determinuje dalsze zachowanie rynku. Niektóre korekty są tak słabe lub silne, że nie mogą zawierać większych wzorów. Na przykład początek fali, która kończy się skierowana w górę i ma dodatnią moc znamionową od +1 do +3, nie może zostać osiągnięty na następnej fali tego samego stopnia. Poniżej znajduje się tabela z mocami znamionowymi różnych rodzajów korekt (wzory są uszeregowane wedle kolejności malejącej mocy).
Wzór |
Gdy wzór kończy się w górę |
Gdy wzór kończy się w dół |
Silne formacje niestandardowe | ||
| Potrójny zygzak | +3 | -3 |
| Potrójna kombinacja | +3 | -3 |
| Potrójny flat | +3 | -3 |
| Podwójny zygzak | +2 | -2 |
| Podwójna kombinacja | +2 | -2 |
| Podwójny flat | +2 | -2 |
| Formacje standardowe | ||
| Przedłużony zygzak | +1 ( w trójkącie = 0) | -2 |
| Przedłużony flat | +1 ( w trójkącie = 0) | -1 |
| Zygzak | +0 | -0 |
| Porażka B | +0 | -0 |
| Zwykła | +0 | -0 |
| Porażka C | -1 ( w trójkącie = 0) | +1 |
| Nieregularna | -1 ( w trójkącie = 0) | +1 |
| Nieregularna porażka | -2 ( w trójkącie = 0) | +2 |
| Formacje niestandardowe | ||
| Podwójna trójka | -2 | +2 |
| Potrójna trójka | -2 | +2 |
| Bieżąca korekta | -3 | +3 |
| Bieżąca korekta podwójnej trójki | -3 | +3 |
| Bieżąca korekta potrójnej trójki | -3 | +3 |
Moc znamionową można prawidłowo zastosować tylko wtedy, gdy wszystkie wzory w ramach formacji zostaną całkowicie zagęszczone. Zagęszczając ruch, docieracie do największej możliwej formacji. Na przykład, załóżmy, że podwójny zygzak występuje w dowolnym miejscu od pierwszej do przedostatniej formacji większego wzoru (czyli oddzielnego wzoru), moc znamionowa powinna być wiarygodna.
Główna zasada mocy głosi, że im wyższa jest bezwzględna moc znamionowa, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo całkowitego zniesienia ruchu.
- Moc zerowa nie oznacza żadnej konkretnej wartości zniesienia, każda wartość zniesienia jest możliwa od 0% do 100% poprzedniego wzoru.
- Moc (+1/-1) sugeruje nie więcej niż około 90% zniesienia przy następnym ukończonym wzorze tego samego stopnia.
- Moc (+2/-2) wskazuje nie więcej niż około 80% zniesienia.
- Moc (+3/-3) sugeruje, że wzór powinien zostać zniesiony w przedziale 60% -70%.
Jak w przypadku każdej zasady, istnieje wyjątek od powyższej tabeli. Jeśli podwójny zygzak jest oddzielnym odcinkiem impulsu końcowego lub trójkąta, kolejny odcinek mógłby go całkowicie znieść i mieć ten sam stopień. Oznacza to, że początek fali C o dowolnej wartości oprócz zera osiąga główna fala tego samego stopnia, ale ma słabszą moc znamionową (bliższą 0), dlatego tworzy się wzór końcowy lub trójkąt.
Powyższy wykres przedstawia złożoną korektę, której pierwszym segmentem jest zygzak. Jak wiemy z powyższej tabeli mocy znamionowej, jego moc znamionowa wynosi zero, więc każdy poziom zniesienia jest możliwy od 0% do 100% zygzaka. Z wykresu jasno wynika, że zasada ta jest spełniona.
To wszystko na dziś. W kolejnym artykule szkoleniowym omówię zasady stosowania etykiet postępu.
Subskrybujcie mnie i czytajcie nowe artykuły jako pierwsi!
Dbajcie o siebie i swoje pieniądze!
Życzę powodzenia i dużych zysków!
P.S. Podobał się mój artykuł? Udostępnij go w sieciach społecznościowych, najlepszy sposób na podziękowanie:)
Wykres cen BTCUSD w czasie rzeczywistym
Treść tego artykułu stanowi wyłącznie prywatną opinię autora i może nie pokrywać się z oficjalnym stanowiskiem LiteForex. Materiały publikowane na tej stronie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie mogą być traktowane jako porada inwestycyjna ani konsultacja w rozumieniu dyrektywy 2014/65/UE.
Zgodnie z przepisami prawa autorskiego artykuł ten jest chronionym obiektem własności intelektualnej, co obejmuje zakaz kopiowania i rozpowszechniania bez zgody.
