Brokerzy A-book i B-book

2025.09.02 2024.03.13 Brokerzy A-book i B-book

Oleg Tkachenkohttps://www.liteforex.pl/blog/authors/oleg-tkachenko/

Modele brokerów A-Book i B-Book. Modele opracowywania zleceń MM, NDD, STP, ECN, DMA, MTF

Wielu brokerów uważa się za ECN (model A-Book), choć wystarczy popatrzeć na warunki handlowe, aby zrozumieć, że o technologii ECN nie ma mowy. Inni brokerzy nazywają siebie STP, a faktycznie okazują się zwykłymi Dealing Desk, tzn. „kuchnią”. Zresztą „kuchenny” schemat B-Book również nie zawsze świadczy o oszustwie, dlatego nie spieszcie się z przyczepianiem etykietki. W niniejszym przeglądzie postaram się nieco odkryć tajemnicę, dotyczącą tego, czym są modele realizacji zleceń A-Book oraz B-Book, na czym polega różnica między nimi i dlaczego B-Book nie zawsze jest zły. Dowiecie się również, czym technika przetwarzania zleceń DD różni się od NDD i zapoznacie się z rodzajami opracowywania zleceń NDD – STP, ECN, DMA oraz MTF.

Co to takiego A-Book i B-Book. Technologie przetwarzania transakcji na rynek międzybankowy (STP, ECN, DMA, MTF)

Powiedzcie, zastanawialiście się kiedykolwiek nad tym, jak odbywa się na Forex proces realizacji transakcji? ze strony tradera to wygląda stosunkowo prosto: trzeba jedynie kliknąć otwarcie transakcji i na ekranie pojawia się potwierdzenie realizacji transakcji. Ale kto jest kontrahentem tej transakcji? I czy w ogóle ona się odbywa? Od czego zależy prędkość realizacji transakcji? Na wszystkie te pytania postaram się odpowiedzieć w tym przeglądzie.

Z niniejszego przeglądu dowiecie się:

• Czym są modele A-Book oraz B-Book.
• Jak odbywa się przetwarzanie zleceń klientów na rynek międzybankowy.
• Czym są technologie MM, NDD, STP, ECN, DMA, MTF i jakie są między nimi różnice.
• Czym różnią się systemy ECN od MTF.

Będzie trudno, ale poznawczo!

A-Book, B-Book i technologie zarządzania zleceniami klientów

Aby transakcja tradera została zrealizowana, w łańcuszku jej realizacji powinien wziąć udział kontrahent: jeśli ktoś kupuje aktyw, to ktoś musi go sprzedawać. Modele A-Book i B-Book różnią się tym, kim jest kontrahent I skąd się wziął:

• Model A-Book to model pracy tradera, przy którym wszystkie zlecenia tradera przekazywane są przez brokera dostawcy płynności, który następnie przekierowuje je na rynek międzybankowy. Zarobek brokera to prowizje za ustalony przeprowadzony zakres transakcji (na ogół za 1 lot) lub marża za spread, tak zwany markup. Broker w danym schemacie jest tylko pośrednikiem, ostateczny kontrahent transakcji to tacy sami traderzy, których przeciwne zlecenia przetwarzane są na rynku międzybankowym lub dostawca płynności.
• Model B-Book to model pracy brokera, w którym on sam jest kontrahentem transakcji. innymi słowy transakcje traderów nie są wyprowadzane poza granice platformy samego brokera. Model B-Book często jest nazywany „kuchnią”, ale nie wszystko jest jednoznaczne.

W modelu A-Book nie ma konfliktu interesów. Broker jest jedynie pośrednikiem w oferowaniu usług finansowych i w jego interesach leży, aby trader zwiększał obroty i zakresy, przynoszące brokerowi jeszcze większe prowizje.

Model B-Book często kojarzony jest z oszustwem, ponieważ w nim w roli kontrahenta może występować sam broker. Oczywiste jest, że pojawia się konflikt interesów, broker odgrywa nie tylko rolę pośrednika, ale i kontrahenta. I jeśli trader zarabia, to broker ponosi stratę. Dlatego może być zainteresowany tym, aby wystawiać w terminalu nierynkowe aktywa, podpatrywać przez ustawienia MT4 ustawione stopy klientów i psuć je z pomocą plugin w serwerowej części platformy, czyli robić wszystko, aby trader stracił środki pieniężne.

Tym nie mniej wielu traderów korzysta z modelu B-Book i tego nie ukrywa. Chodzi o to, że w celu wyprowadzenia zleceń klienta na rynek zewnętrzny należy zawrzeć umowę z dostawcą płynności (na ogół nie jednym), uzyskać licencje, zapewnić wsparcie technologiczne. To wszystko to wydatki, które broker A-Book musi sobie „odbić” przez wysoką marżę spreadu. To znaczy, że fizycznie nie może konkurować z brokerem B-Book, który tych kosztów nie ma. Traderzy z kolei nieszczególnie orientują się we wszystkich tych modelach, woląc korzystniejsze warunki i tym samym stymulując pojawianie się nowych „kuchni”.

• Ważne! Jeśli broker działa wg schematu B-Book, to nie oznacza to jeszcze, że to „kuchnia” (choć prawdopodobieństwo jest duże). Może to świadczyć o tym, że broker przez drobne transakcje rekompensuje wewnątrz swojej platformy, podczas gdy duże transakcje pojedynczo lub pulą mogą być wydzielane dostawcy płynności, a następnie na rynek międzybankowy Forex. Jest to łączenie modelu A-Book i B-Book . Przykład takiego schematu to połączenie kont centowych B-Book) i ECN (A-Book). Konflikt interesów w takim modelu nie istnieje, ponieważ broker nie jest kontrahentem transakcji.

Czy trzeba unikać brokerów typu B-Book? Przecież logiczne jest, że transakcja o zakresie 0,01 lota raczej nie zostanie wyprowadzona poza granice wewnętrznego systemu brokerskiego, łatwiej jest ją zamykać wewnątrz siebie, czyli broker będzie ją notować sobie jako stratę. Z drugiej strony broker A-Book ma interes w zachowaniu reputacji, dlatego prawdopodobnie będzie pracować w oparciu o system hybrydowy, unikając udziału w łańcuszku jako kontrahent.

Czyste B-Book są o wiele bardziej niebezpieczne. Przecież w porównaniu z zakresami transakcji na rynku międzybankowy zewnętrzne zakresy na platformie brokera to kropla w morzu. I jeśli jakiś poważny klient wystawi wewnątrz systemu zlecenie dużego zakresu, broker zostanie zmuszony do wystąpienia w roli kontrahenta. Lub dopuścić do poślizgu cenowego. Oba warianty to oznaki „kuchni”, nie wróżące dla traderów nic dobrego. Dlatego czystych brokerów B-Book lepiej unikać.

Szczegółowo o tym, jaki jest mechanizm realizacji transakcji na Forex, czym są rodzaje wykonywania zleceń Market Execution oraz Instant Execution, jak również o modelach A-Book i B-Book przeczytacie w tym przeglądzie. Ja z kolei zatrzymam się na technologiach wyprowadzania transakcji na rynek międzybankowy w oparciu o model A-Book i schemat hybrydowy.

1. DD (Dealing Desk) oraz MM (Market Maker)

To opisany powyżej model B-Book. Kontrahentem transakcji jest broker – animator rynku, który próbuje znaleźć dla zlecenia tradera przeciwne zlecenie (jeśli trader chce kupić 1 lot, broker szuka tego, kto po takiej cenie sprzeda 1 lot). Jeśli nie ma takiego zlecenia, animator rynku sam staje się kontrahentem, doprowadzając do konfliktu interesów. Jeśli trader poniesie stratę, animator rynku zarobił. Jeśli transakcja tradera jest dochodowa, market maker może przekierować transakcję dalej dostawcy płynności.

Broker DD, animator rynku, centrum dealingowe… wszystko to określenie jednego i tego samego kontrahenta, który prawie wszystkie transakcje przeprowadza wewnątrz swojego systemu. Broker DD sam tworzy traderowi pozór realnego rynku, występując dla niego w roli market makera, może on korygować dźwignię, spread, wpływać na dokładność notowań, sztucznie zwiększać poślizgi cenowe, manipulować zlecenia klientów i t. d. W czystej postaci broker DD to „kuchnia”.

2. NDD (No Dealing Desk)

Model A-Book, w którym zlecenia klientów wyprowadzane są bezpośrednio na rynek międzybankowy. Broker występuje jedynie w roli pośrednika, kontrahentami są inni traderzy lub aniamtorzy rynku. Dochód brokera to narzut i prowizja. Innymi słowy:

• Jeżeli broker nie wyprowadza transakcji na rynek międzybankowy, to jest to broker DD, którego można porównać do „kuchni”.
• Jeżeli broker wyprowadza transakcje na rynek międzybankowy to jest to broker NDD, który jest pośrednikiem i działa wg modelu A-Book.

Traderzy na rynku międzybankowym umownie dzielą się na dwie grupy : Price Giver to ci, którzy tworzą ofertę rynkową, tzn. wystawiają zlecenie (prościej mówiąc duży uczestnik instytucyjny). I Price Taker, czyli ten, który realizuje zlecenie Price Giver. Innymi słowy Price Giver. Wystawia na rynku międzybankowym zlecenie ze wskazaniem zakresu zakupu w lotach i cenę, po której jest on gotów kupić/sprzedać aktyw. Zlecenie trafia do szklanki cen, Price Taker przyjmuje najbardziej pasujące dla niego zlecenie (po najlepszej cenie i wystarczającego zakresu), zawierając z Price Giver transakcję

Schematy przetwarzania są kilku typów.

2.1. NDD + STP (Straight Through Processing)

Jest to model bezpośredniego przetwarzania i bezpośrednio na dostawcę płynności. W roli Proce Giver występuje dostawca płynności (każdy inwestor, pracujący z dużym kapitałem: banki, fundusze…), wysyłając zlecenia na rynek międzybankowy. Traderzy widzą w szklance giełdowej ceny dostawcy, przez brokera kierują swoje zlecenia, gdzie one w mgnieniu oka są wykonywane przy spełnieniu wszystkich warunków.

Proces przetwarzania transakcji:

• Trader (Price Taker) na platformie widzi bieżącą cenę, utworzoną na rynku międzybankowym (broker otrzymuje ją od dostawcy płynności) i wystawia zlecenie.
• Broker przekierowuje ofertę tradera do dostawcy płynności, który zbiera (kumuluje) zlecenia wszystkich Price Taker i kieruje je do dostawcy płynności.
• Kontrahent wykonuje zlecenie.

W danym modelu traderzy są jedną stroną transakcji, duzi dostawcy płynności (na ogół banki) – drugą, broker – pośrednikiem dla traderów, dostawca – uczestnikiem, zbierającym zlecenia od brokerów.

Każdy broker może współpracować z nieograniczoną liczbą dostawców. Warunki partnerstwa będą zależeć od szybkości wykonywania zleceń, spreadu i prowizji. Ten schemat ma kilka słabych punktów, które łatwiej będzie pokazać na przykładach.

1. Broker ma dwóch kontrahentów (dostawcę płynności). Jeden oferuje 0,3 punktu przy prowizji za lot 15 dol. USA, drugi – 0,5 punktu przy prowizji 10 dol. USA. Ponieważ zlecenia traderów automatycznie rozdzielane są do dostawców płynności po najlepszych cenach, a prowizja początkowo leży w gestii brokera, pojawia się problem: większość obrotów przypada na dostawcę płynności z mniejszym spreadem, z powodu czego broker traci 5 dol. USA. Aby znaleźć wyjście z tej sytuacji, broker nakłada na ofertę pierwszego kontrahenta narzut 0,2 punktu, rozdzielając tym samym obroty między kontrahentami równo.

Z jednej strony taki schemat zmusza dostawców do konkurowania między sobą, zmniejszając spread i prowizje. Z drugiej strony traderzy przez narzut otrzymują daleko nie najlepszą cenę. Jeszcze jeden problem, który z tego wynika to to, że dostawcy płynności najpierw oferują korzystne warunki, po czym zaczynają kombinować: pogarsza się wykonanie, dopuszcza się poślizg cenowy. Trader oczywiście o wszystko oskarża brokera. Dlatego broker zmuszony jest do wykorzystania softu, pozwalającego na śledzenie podobnych krętactw. Wg przedstawicieli poważnego brokera podobna praktyka spotykana jest nawet na „najwyższych poziomach Forex”. czasami wystarczy poinformować dostawcę o naruszeniu zasad kontraktu. A czasami trzeba szukać nowego dostawcy.

2. jest znamienna historia brytyjskiej „córki” jednego dość znanego brokera, która działała w oparciu o schemat STP i z powodu którego w ciągu jednego dnia stała się bankrutem. Agencyjny schemat pracy polegał na: trader otwiera transakcję w MT, broker otwiera taką samą transakcję u dostawcy (agregatora) płynności. To znaczy, że zamiast być niezależnym pośrednikiem technicznym, broker stał się uczestnikiem transakcji. i w jednej chwili bank centralny Szwajcarii ściąga przywiązanie franka. zaledwie w ciągu jednego dnia pozycje traderów, będących w długiej pozycji w parze EUR/CHF, poleciały w minus. A zatem w minus poszły i pozycje samego brokera, tworząc klasyczne rozdarcie. Przez obecność segregowanych kont traderzy otrzymali ok. 80% swoich środków, a sam broker został zmuszony do ogłoszenia bankructwa.

I podobne bankructwo po uwolnieniu franka od euro okazało się nie jedyne. Dlatego dziś w czystej postaci STP spotyka się rzadko, choć niektórzy brokerzy wciąż na nie stawiają.

2.2. NDD + ECN (Electronic Communication Network)

Model, oferujący równe prawa dla wszystkich traderów i dostawców płynności. Podczas, gdy w modeli STP warunki dyktowane były traderowi w dużej kwestii przez poszczególnych dostawców, to ECN jest swego rodzaju platformą, gdzie każdy wystawia zlecenia Bid/Ask, wpływające na zbywalność rynkową.

ECN różni się od STP tym, że tu traderzy mogą handlować ze sobą. Jeśli w STP trader jest zmuszony odpowiadać za ofertę oddzielnie wziętego dostawcy płynności (wyłącznie tego, z którym u brokera zawarta została umowa), to na platformie ECN każdy prywatny trader może występować w roli Price Giver, i w roli Price taker. W modelu STP trader w szklance cen widzi tylko zlecenia market makerów, w modelu ECN wszystkie istniejące zlecenia z cenami i zakresami.

• Informacja. Głębokość rynku (szklanka giełdowa) to narzędzie, odzwierciedlające informację o zleceniach sprzedających i kupujących na chwilę obecną. Trader widzi ceny i zakresy zleceń, które odzwierciedlają swego rodzaju nastroje na rynku. Szklanką 1 poziomu nazywa się dane tylko dotyczące najlepszych cen, szklanka 2 poziomu pozwala widzieć pełną informację o wystawionych zleceniach każdego typu.

Еjesli nie ma szklanki 2 poziomu, przy pomocy której można oszacować popyt/podaż i dalszy kierunek ceny, to macie do czynienia nie z brokerem ECN, a w najlepszym przypadku STP, w najgorszym –DD (B-Book).

Process przetwarzania transakcji:

• Trader na platformie widzi bieżącą cenę, tworzoną na rynku międzybankowym I otwiera pozycję (tworzy zlecenie).
• Broker przekierowuje zlecenie do systemu ECN (na platformę ECN) do szklanki cen, gdzie trader może śledzić swoje zlecenie i zlecenia z zakresami innych uczestników rynku.
• Platforma automatycznie sortuje zlecenie wg ceny.
• Dzięki płynności wewnątrz systemu (platforma łączy wszystkich dostawców płynności i ich traderów, czego nie ma w modelu STP) wzajemne zlecenia dokonywane są w mgnieniu oka. Prędkość wykonywania zlecenia może wynosić 40-100 milisekund (500 ms – średnia prędkość wg rynku ECN).

Zaleta systemu ECN w porównaniu z STP to liczba uczestników (zarówno traderów, jak i dostawców płynności). Im więcej jest uczestników, tym większa jest zbywalność (zakresy transakcji) i tym węższy jest spread. Przecież każdy uczestnik próbuje zaproponować najlepszą cenę Bid/Ask. W chwilach maksymalnej zbywalności w parze EUR/USD spread może znajdować się w okolicach zerowego poziomu, ale całkowicie zerowego spreadu nie ma.

System ECN to jeszcze jeden uczestnik rynku, pośrednik, oferujący techniczną możliwość obrabiania zleceń. Broker może stworzyć własny system ECN, ale wówczas traci to sens, ponieważ w nim będzie dość niewielka liczba uczestników.

2.3. NDD + ECN + STP

Model hybrydowy A-Book to jeden z najczęściej spotykanych wariantów technologicznego towarzyszenia wykonaniu transakcji u dużych brokerów. Brokerzy ECN/STP łączą oba systemy bez ustalania priorytetu, kierując się szybkością poszukiwania odpowiedniej oferty. Ale brokerów ECN/STP nie wolno nazywać czystymi brokerami ECN, bo nie dają oni traderowi informacji o głębokości rynku (jego zbywalności). Aby zrozumieć, z jakim brokerem macie do czynienia, trzeba wystawić limit order i on powinien odzwierciedlić się w szklance cen. Czysty broker ECN powinien być widoczny.

2.4. DMA (Direct market access)

Technologia, łącząca zalety ECN i STP. Broker wyprowadza zlecenia tradera bezpośrednio na dostawców płynności z tworzeniem szklanki cen.

Proces przetwarzania transakcji:

• Trader na platformie widzi bieżącą cenę, utworzoną na rynku międzybankowym i wystawia zlecenie.
• Broker przekierowuje zlecenie na dostawcę płynności z najkorzystniejszymi warunkami. Jeśli jest to zlecenie typu Buy/Sell, оwykonywane jest momentalnie. Jeśli jest to zlecenie oczekujące, to trafia ono do szklanki cenowej, która jest widoczna dla tradera.

DMA różni się od ECN tym, że ECN to platforma wirtualna, na której ma miejsce agregacja, sortowanie zleceń wszystkich uczestników rynku i ich wykonanie. DMA to odpowiednik STP, gdzie zlecenia traderów rozdzielane są między dostawców płynności.

Pośredni, porównywalny, wniosek 3 głównych systemów NDD (technologii DD, B-Book bez wyprowadzania transakcji na rynek zewnętrzny nie będę tu umieszczać) można zestawić w formie tabeli:

Jak odróżnić brokera A-Book od brokera B-Book (cechy A-Book dla technologii STP, STP, DMA):

• Rodzaj wykonania zleceń – Market Execution.
• Spread – zmienny. Stały spread może oznaczać, że albo broker, albo dostawca nakłada na najlpeszą cenę prowizję.
• Requotes nie występują (rzadko mogą być obserwowane tylko u brokera STP).
• Poślizgi cenowe nie tylko w ujemną, ale i w dodatnią stronę.
• Nie ma ograniczeń co do stosowania strategii. Brokerzy ECN przeciwnie, popierają handel o wysokiej częstotliwości i mogą oferować swoje moce serwerów do handlu algorytmicznego.

2.5. MTF (Multilateral Trading Facility)

Multilateral Trading Facility to najnowszy system przekazywania i opracowywania zleceń, który ma wiele wspólnego z platformami ECN. Charakterystyczne cechy platformy MTF:

• Platformy MTF nie są kontrahentami transakcji. Jak i ich odpowiednik ECN, one tylko łączą między sobą uczestników rynku niezależnie od ich statusu (prywatny trader czy market maker).
• Platformy MTF, w odróżnieniu od ECN, nie współpracują z dostawcami notowań (Reuters, Bloomberg), tworząc notowania na podstawie popytu/podaży.

Na forach napotyka się dyskusje w stosunku do zasadniczej różnicy między MTF a ECN. Podczas, gdy platformy ECN istnieją od lat 90, to system MTF często kojarzy się z platformą LMAX, która pojawiła się w 2010 r. i pozycjonowała siebie lub z platformą typu Currenex, czyli brokerem. Odnosi się wrażenie, że w LMAX po prostu nieco zmodyfikowano technologię ECN i nazwali ją MTF. W każdym razie technologia ECN w profesjonalnym tradingu na razie pozostaje najbardziej rozpowszechniona i pożądana.

I na koniec najważniejsze pytanie: po co Wam ta wiedza? Zysk tradera zależy od spreadu (jego wielkości lub typu, stałego lub zmiennego) i od szybkości wykonywania zleceń. Notowania na rynku międzybankowym zmieniają się w ciągu sekund i od tego, jak szybko zostanie wyprowadzone zlecenie tradera na rynek zależy cena, po której zostanie ono wykonane.

• Największa szybkość wykonania zleceń ma model ECN. Tu jest stosunkowo wąski spread, bo nie ma marży od brokera, ale jest prowizja za każdy lot. Technologię uważa się za drogą i skomplikowaną z punktu widzenia realizacji. Dlatego ten model będzie ciekawy w pierwszej kolejności dla profesjonalistów, którzy cenią prędkość i zakresy handlu oraz są one wystarczające dla pokrycia prowizji.
• Modele DMA oraz STP są interesujące dla traderów dopiero co zdobywających doświadczenie. Model ECN zapewnia anonimowość transakcji, dlatego poważne banki nie spieszą się z oferowaniem w nim najlepszych notowań. W modelach DMA i STP, gdzie są umowy brokerów z konkretnymi dostawcami, konkurencja zmusza dostawców do oferowania najlepszych warunków. Dlatego w teorii w modelu DMA powinny być najlepsze w porównaniu z ECN spready. W praktyce przez obecność prowizji wydatki handlowe w ECN i DMA są porównywalne.
• Model ECN na pełnowartościową szklankę cen.

Nie można powiedzieć, że ECN jest modelem idealnym. I nie wolno powiedzie, że najlepszym jest STP czy DMA. Wszystkie mają swoje plusy i minusy z punktu widzenia szybkości realizacji zleceń, wydatków handlowych czy poślizgów cenowych. I zrozumieć, co jest lepsze dla Was oraz systemu handlowego możecie sami, próbując pracować w oparciu o oba modele.

Broker LiteForex, pracujący wg modelu hybrydowego A-Book. Traderzy mają wybór między klasycznymi kontami (Classic, model STP) a profesjonalnymi kontami ECN. Szczegółowo z warunkami handlowymi obu typów kont możecie zapoznać się tu. Specyfikacja konta ECN jest tutaj, konta Classic – tu.

Mam nadzieję, że w ogólnych zarysach zdołaliście zrozumieć modele wykonywania zleceń. Jeśli macie jakieś pytania, zadawajcie je w komentarzach, postaram się odpowiedzieć. I powodzenia Wam życzę w tradingu!

P.S. Podobał się mój artykuł? Udostępnij go w sieciach społecznościowych, najlepszy sposób na podziękowanie:)