Chęć BoE zaostrzenia polityki pieniężno-kredytowej zaczyna być śmieszna
Po tym, jak zostały ogłoszone wyniki referendum dot. członkostwa Wielkiej Brytanii w UE, Unię Europejską zaczęto porównywać do autobusu. Główne pytanie jego pasażerów brzmiało: „Wysiadacie teraz, czy na następnym przystanku?”. Głupi przykład bywa zaraźliwy, ale jeśli przyjrzysz się męczarniom Londynu, poważnie zaczynasz myśleć, czy warto puszczać środek transportu? A dokonać tego nie jest łatwo. A to kierowca drzwi zamknie przed nosem, a to widok za oknem się nie spodoba.
Mieszkańcom Mglistego Albionu ewidentnie zbrzydło przelewanie z pustego w próżne w wykonaniu Theresy May, która jak sąsiadka z góry, jęczała, jęczała, a potem zamilkła. Wymęczyła się, biedna. Postanowiono wybrać nowego premiera. Między „ani rybą, ani mięsem” Jeremim Huntem a wyraźnym zwolennikiem Brexit, Borisem Johnsonem łatwo było przewidzieć zwycięzcę. Pierwszy obiecał zrobić wszystko, co można, ale jeśli nie uda się, nie miejcie pretensji. Drugi obiecał zrobić, albo umrzeć. Moim zdaniem wybór był oczywisty, a efekt końcowy starcia naturalny.
Były burmistrz Londynu lubi skrajności. Albo góry pokona, albo drzewa zrąbie. Zresztą niewielu jest miłośników funta, którzy w głębi duszy mają nadzieję, że każdy Anglik długo zaprzęga konie, żeby potem w ogóle nigdzie nie pojechać. Mówi się, że zbyt dużo Johnson mówił o bezładnym Brexit, aby wciąż go się bać. Szterling i tak spadł zbyt nisko, nadszedł czas łapać spadające noże. „Byki” w kwestii GBP/USD szczerze wierzą, że Wielka Brytania przejedzie jeszcze jeden przystanek, prolongując okres przejściowy po 31 października. A jakże głośne jest hasło nowego szefa Gabinetu Ministrów „wyjść z UE lub umrzeć?”. Nie sądzę, że zasiadając w swoim fotelu człowiek zrezygnuje ze swoich idei.
Bruksela, na marginesie, zaczyna nerwowo wiercić się na krześle. Europejscy urzędnicy z konsternacją oświadczają, że bezładnym Brexit nikt im jeszcze nie groził. To jeszcze będzie! Po co Borisowi Johnsonowi ruszać stare, obijając progi gabinetów szefostwa Unii Europejskiej, jeśli można stworzyć nowe? Aby już pod koniec roku na pytanie „przepraszam, a gdzie jest Wielka Brytania?” otrzymać wyraźną lakoniczną odpowiedź: „Wyszła!”.
W ciągu trzech ostatnich lat wszyscy się zmęczyli polityczną niejasnością. Najgorzej czuje się Bank Anglii, który wciąż z wyrozumiałością przygląda się wzrostowi prawdopodobieństwa obniżenia stawki repo ze strony rynku terminowego, a sam nie przestaje mówić o zaostrzeniu polityki pieniężno-kredytowej. Niby derywaty liczą na bezładny Brexit, a my – bankierzy – na porozumienie między Londynem a Brukselą. Tak bardzo chce się powiedzieć Markowi Carney i jego kolegom: jeśli z Pana wszyscy się śmieją, proszę się nie martwić, proszę wciąż dawać ludziom radość. Kolejnym błazeństwem odznaczył się główny ekonomista Andy Haldane. Wg niego Wielka Brytania to unikalny kraj,, bezrobocie tu jest takie samo niskie, jak w USA, a stawki tak samo niskie, jak w strefie euro. dlatego osłabianie polityki pieniężno-kredytowej jest nie na miejscu. Nieważne, że i Waszyngton, i Frankfurt to robią? Obaj! A Londyn wciąż daje radość ludziom i czeka, kiedy w końcu kierowca przestanie zamykać drzwi przed nosem lub pejzaż za oknem spodoba się Mglistemu Albionowi.
Treść tego artykułu stanowi wyłącznie prywatną opinię autora i może nie pokrywać się z oficjalnym stanowiskiem LiteForex. Materiały publikowane na tej stronie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie mogą być traktowane jako porada inwestycyjna ani konsultacja w rozumieniu dyrektywy 2014/65/UE.
Zgodnie z przepisami prawa autorskiego artykuł ten jest chronionym obiektem własności intelektualnej, co obejmuje zakaz kopiowania i rozpowszechniania bez zgody.
